Acılarım kaç gün sürecek Portuga/Mourinho?

Yiğit Can İlarslan

Asker: “Sen kimsin?”
Zapata: “Ben halkım.”
Asker: “Halk mı?”
Zapata: “Evet, halkım. Ve halkın gücüyle buradayım.”

John Steinbeck’in senaryosunu yazdığı ünlü Viva Zapata sineması bu diyalogla başlar.
Meksika ihtilalinin kahramanı devrimci Zapata halk ismine konuşan bir kahramandır.
Filmin sonunda öldürülür ancak öncesinde ihtilalin yozlaşmasını görür. Tahminen de vefat Zapata için daha güzel bir kurtuluş olur.
Ali Koç’u kimileri üzere sol bir figüre benzetme saflığına düşecek değilim, korkmayın.
Ama o da Fenerbahçe’ye bir rüzgarı ardına alarak geldi.
Aziz Yıldırım’ın başarısız son yılları toplulukta ortak bir reaksiyona sebep olmuş, tribünler boşalmıştı.
Ali Koç bu rüzgarın temsilcisi oldu.

Şimdi ise tam zıddı bir süreci yaşıyoruz. Ali Koç geminin dümenine sıkıca sarıldı, bırakmıyor. Fakat gemi çoktan karaya oturdu.
Gitmiyor… Neyse, fazla metafor kullandım. Gelin, biraz daha edebiyat konuşalım.

Fenerbahçe tribünlerine baktığımda ağlayan bir çocuk gördüm. “Çocuklar ağlıyor” sloganı Aziz Yıldırım’ın da seçim sloganlarından biriydi.
Bu sene bu sloganın bedelini daha çok anlıyorum. Ağlayan çocuğu gördüğümde aklıma Fenerbahçe teknik yöneticisi Portekizli Jose Mourinho’nun da okuduğunu düşündüğüm Şeker Portakalı romanı geldi.
Kitapta beş yaşındaki Zeze’yi anımsadım. Mourinho’ya baktığımda ise romandaki Portekizli karakter geldi aklıma.
O kitapta beş yaşındaki Zeze’nin hayran olduğu Portekizli adama şöyle bir kelamı vardı “Acıların kaç gün sürecek Portuga?”
Şimdi birebir soruyu Mourinho’ya soruyorum acılarım kaç gün sürecek Jose? Yahut Portuga?

Brezilya’nın fakir çocuklarından biriydi Zeze. Onun tutunacak kolu bir Portekizli olan Manuel’di.
Küçük Zeze’nin dostuydu.
Zeze ile birinci tanışmasını hatırlatayım sizlere.
Zeze, kasabadaki bir otomobilin gerisine asılıyordu, otomobil Portekizli Valaderes’e aitti.
Zeze o gün Portekizli Manuel Valaderes’ten dayak yedi. Ondan daima saklandı.
Bir gün Portekizli adam Zeze’nin okula topallayarak gittiğini gördü. Otomobiline alıp, eczaneye götürmüştü.
Ardından ikisi ortasında bir dostluk başlamış ve daima birlikte vakit geçirmişlerdi.
Zeze, onu babası olarak görüyordu. Daima ailesinden dayak yiyen Zeze, bir gün ablası Jandira ve ağabeyi Totoca tarafından çok ağır bir halde dövüldü.
Zeze bir gün okuldayken Portekizli’nin kaza yaptığı haberini aldı. Portekizli öldü. Bu kaza haberi, Zeze’nin bütün ömür sevincini yok etti. Tıpkı Fenerbahçeliler üzere. Ne alakası var diyenler olacaktır. Zeze’nin tutunacak kısmı Portekizli Manuel öldü. Fenerbahçeliler bir Portekizli olan “special one” Mourinho’ya tutundu. Dönem başından beri tek umut kapısı oldu.
Yönetimsel bazda kusurlar yapılsa da topluluk büyük ekip refleksini kaybetti.
Mourinho’nun bu sene “işte hoca bu maçı kazandırdı” diyebileceğim bir maç yok. Ben büyük bir Mourinho hayranıyım.
2005 yılında Manchester United’ı elediklerinde uzun paltosu ile sahanın kenarında sevinçten zıplayan adam benim tutunacak dalımdı.
Benim Portekizlim Jose Mourinho’ydu. Her Fenerbahçeli üzere güvenmek istedim. Haftalarca üçlü oynadı, dörtlü oynadı. Yanlış takım rotasyonlarını anlamakta zahmet çektik.
Fenerbahçe’nin Mourinho’ya, Mourinho’nun Fenerbahçe’ye muhtaçlığı vardı. Aziz Yıldırım, Mourinho’ya bu sözleri söylemişti. Bu kelamın manası çok derindi. Mourinho için Fenerbahçe de tutunacak daldı. Taraftar için de Fenerbahçe tutunacak daldı. Mourinho imzayı atarken stattaydım.
“Sizin hayalleriniz benim hayallerim” dedi. Lakin bu kelamların yükünü hissettiremedi.
“Bu forma benim cildim, kanım” diyen Jose Mourinho, bu kelamların hakkını veremedi.
İlk basınla buluşmasında tek amacının “kazanmak” olduğunu söyleyen de Kadıköy’de Samsun ve Kayseri’ye puanlar veren de birebir isimdi.
Sen Jose. Hayranı olduğum adam. Special one.
Şeker Portakalı örneği verdim zira birtakım kitaplar vardır, kapağını kapattığınızda içinizde derin bir boşluk bırakır.
Sanki bir dostunuzu uğurlamış üzere olursunuz.
Mourinho benim için daima Porto’yu şampiyon yapan ve uzun paltosuyla sevinçten zıplayan isim olarak kalacaksın.