Eşini kazada kaybetti yatağa bağımlı oğluna 16 yıldır hayatını adadı

Kayseri’nin İncesu ilçesi Örenşehir Mahallesi’nde yaşayan 4 çocuk annesi Ümmühani Yılmaz’ın oğlu Mesut Yılmaz’a 2009 yılında beyin tümörü teşhisi kondu. Ameliyat edilen Yılmaz, geçirdiği felç sonucunda yatağa bağımlı hale geldi.

Eşi Mustafa Yılmaz’ı 33 yıl evvel İstanbul’da tren kazasında kaybeden Ümmühani Yılmaz, 16 yıldır oğlu Mesut’a bakıyor.

“KALAN ÖMRÜNÜN YATAKTA GEÇECEĞİNİ BAHSETTİ”

Yaşadığı süreci anlatan Yılmaz, şöyle konuştu:

“Yıl 1992’de İstanbul’da tren kazasında eşimi kaybettim. 4 çocuğum var. Ben Mesut’la kalıyorum. Bu hastam, 16 yıldır yatar. 2009 yılının 27 Mart gününden beri bu yatağa bağlandı. Kanserin 2008’de belirtisi oldu. Doktor, ‘5 yıl ayakta yaşar ondan sonra kalan ömrünü yatakta geçirir’ dedi. Beyninde tümör varmış. Tümör alındıktan sonra felç üzere bir şey geçirdi. Ambulans çağırdık gittik. Doktor, bunun kalan ömrünün yatakta geçeceğini bahsetti. Ben bakıyorum.”

​​​​​​​“16 YILDIR YATAĞIMI EDİP DE RAHAT YATMIŞ DEĞİLİM”

Oğluyla günlük yaşantısını anlatan Ümmühani Yılmaz, şu sözleri kullandı:

“Ben uyanırım çoklukla. Ben 16 yıldır yatağımı edip de rahat yatmış değilim. Kıyafetlerimle yatar, kalkarım. Ola ki bir şey olur da derin uykuya dalmışsın üzere. Ben Allah’tan korktuğumdan kıyafetlerimle yatar kalkarım. Kalkarım bu uyuyor olur. Ben hiç çıt çıkarmam. Giderim ya mutfakta ya da burada otururum. Ondan sonra makineyi bile çalıştırmam. Uyanır ve ‘Anne‘ der. Uyandıktan sonra su ister, suyunu veririm. Elini yüzünü silerim. Çayımızı hazırlarız, içeriz. Ondan sonra yemeğini yediririm. Eline kumandayı veririm. Konutta internet var. Sağ eliyle kumandayla YouTube’a girer. Oradan bana yazdırtır. Öylelikle girer, görüntülere bakar. Onları yapar. Sen öğrenemedin diye bana kızar. O huyumuz da var.”

​​​​​​​“ANNELİK ÇOK KUTSAL BİR MİSYON ANCAK YERİNE NAZARAN ÇOK ZOR”

Oğlu Mesut’un hastalığını bilmediklerini belirten Yılmaz, şöyle dedi:

“Biz bilmiyorduk başında tümör olduğunu. Hekimlere götürdük, hocaya götürdük. O beyni sıktırınca bu bize kızıp, saldırıyormuş. Çok kızıyordu. Akşam olunca yatarken konuttaki demir aletleri saklar yatardım. O denli günlerimiz geçti. Allah kimseye de bu yaşantıyı yaşatmasın isterdim lakin Allah’tan buyruk gelmeyince yürüyemiyor. Doktor, ‘Vücut fonksiyonu ölü, beyincik ölmüş, buyruk vermiyor’ dedi. Öylelikle yürüyemiyor. Keşke yürüse de kalksa lakin hayat o denli, baht böyleymiş. Ne yapabilirim ki? Bütün annelerin, herkesin Anneler Günü kutlu olsun. Allah kimseye de bu türlü evladıyla yaşatmasın baş başa. Annelik çok kutsal bir misyon ancak yerine nazaran çok sıkıntı. Akranlarını görünce ben de içleniyorum, bu çocuğum da içleniyor. O denli bir hayat ki, Anneler Günü kutlu olsun.”