Fenerbahçe’yi şampiyonluktan eden 3 nedeni ilk kez açıkladı

Fenerbahçe 2024/25 dönemine sırf flaş transferlerle değil, büyük bir hayalle başladı. O hayalin ismi Jose Mourinho’ydu. Yalnızca bir teknik yönetici değil, birebir vakitte bir efsane, bir meydan okuma, geçmişin karanlık aynasına tutulan bir ışıktı. Ancak tıpkı antik tragedyalarda olduğu üzere, yüksekten kurulan her cümle, eninde sonunda yere çarpar. Ve bu dönem, Fenerbahçe için o çarpışmanın yankısıydı.

ŞAMPİYONLUK KAÇTI, KUPALAR UZAK KALDI

Lig boyunca vakit zaman bir parladı, bir söndü. Bazen rakiplerin oyununu dağıttı, kimi vakit ise kendi içinde esip durdu. 34 haftada 26 galibiyet, 6 beraberlik, yalnızca 3 yenilgi… Kağıt üzerinde parlak, lakin tabelaya değil kalbe kazınan bir yarışta, ipi Galatasaray göğüsledi. Zira bazen kazananlar istatistikler değil, iradedir. Ve Fenerbahçe, en çok da kendini yenemedi. Derbilerde sessizdi, dişli rakipler karşısında sessiz. Türkiye Kupası’nda Galatasaray’a elendi, Avrupa’da yol bir sefer daha yarıda kaldı. Ne Mourinho’nun geçmişteki zaferleri, ne de takımın isim isim kalitesi bu yazgısı değiştirmeye yetti.

YILDIZLARIN KARNESİ

Edin Dzeko: Tecrübesiyle ayakta kaldı fakat birden fazla vakit gölgede yürüdü. Parladığı değil, sustuğu anlarla hatırlandı.

Dusan Tadic: Kimi vakit gösteri, ancak büyük sahnelerde bir boş sandalye üzereydi.

Sebastian Szymanski: Bir yıldız üzere doğdu, lakin gökyüzünden çabuk düştü. “Keşke daima o denli kalsaydı,” dedirtti.

İrfan Can Kahveci: Bazen bir senfoniyi yöneten maestro, bazen orkestrada kaybolmuş bir nota.

Fred: Gayret etti, lakin çaba bazen yalnızca bir ritimdir; melodi olmayınca kulağa çarpmaz.

En-Nesyri: Çizgiler ortasında kaldı. Ne yıldızlaştı, ne büsbütün kayboldu; ortada bir yerde takılı kaldı.

Skriniar: En isabetli transferdi. Tam nokta atışı. Gelir gelmez savunmayı toparladı.

Talisca: Geç form tuttu, sonra alana deneyimini ve tekniğini koydu lakin artık gayeden kopulmuştu.

DUYGUSUZ FUTBOL

Mourinho, Fenerbahçe’ye geldiğinde sırf bir hoca değildi, bir ihtimaldi, bir umut sembolüydü. Lakin her ihtimalin içinde kapalı bir risk vardır. O risk, beklentiydi. Ve beklenti, bazen yük olur. Mourinho’nun temkini vakitle kaygıya dönüştü. Yürek yerini hesaplara, sezgi yerini sistemlere bıraktı. Disiplin vardı, ancak o disiplin bazen zincire dönüştü. Grup alanda duygusuzdu. Oyunu kazanmanın değil, hissetmenin estetiği eksikti. Ve en değerlisi, istikrar… Neredeyse her maç farklı bir 11. Her yeni başlangıç, yarım kalan bir öyküydü.

AVRUPA’DA HAYAL KIRIKLIĞI

Konferans Ligi’nde çeyrek final… Bir ışık yanar üzere oldu. Lakin o ışık, tekrar kendi gölgesinde söndü. Avrupa, Fenerbahçe için bir fetih alanı değil, bir yüzleşme aynasıydı. O aynada görülen ise parçalanmış bir bütün, yarım kalmış bir yazgıydı.

Taraftar bu dönem iki farklı Fenerbahçe izledi: Biri, rakiplerine kaygı salan bir kudret. Başkası, kritik anlarda sis üzere dağılan bir gölge. Bu ikilik, dönemin ruhunu özetliyordu: Güç vardı ancak istikamet eksikti.

SEZONUN ÖZETİ

Fenerbahçe bu dönemi sırf puan farkıyla değil, bir anlatı eksikliğiyle kaybetti. Galatasaray alana bir destan serdi; Fenerbahçe ise soğuk bir denklem çözdü. Meğer futbol, ne yalnızca sayıdır ne de sırf strateji. Bazen bir çalımdır yazgısı değiştiren, bazen bir yürek vuruşudur tarihi yazan.

Fenerbahçe’nin öyküsü, yaşlanmış ayakların, ağır akan dakikaların ve bir türlü tutmayan kimyanın gölgesinde kaldı. İstikrar, bu dönem da sarı lacivertlilere uğramadı. Bilhassa büyük maçlarda ortaya çıkan dirençsizlik, kadronun hayalini yıkan en besbelli kırılma noktasıydı.

Ve elbette Galatasaray… Sahip olduğu daha genç, daha derin ve daha oturmuş takımıyla sırf puan değil, ruhsal üstünlüğü de elinde tuttu. Fenerbahçe çaba etti, direndi, denedi ancak bu dönem da kıssayı yazan taraf olmadı.